Franccesco e Aimor coñecéronse en Jaca...

Un ano máis ir esquiar convértese nunha declaración de principios da ensinanza en actitudes para a vida. O mundo vai e ven e vira... pero o sistema educativo permanece inamovible, ou ós cambios son só  para disimular e "parecer algo actual" cambiando de nome os contidos.  Pero aínda que non queramos velo "Eppur si muove"!!

"Se miente más de la cuenta

por falta de fantasía;

también la verdad se inventa"

(Antonio Machado)

A verdade sempre foi contada, relatada, fabulada. A verdade é algo construído...

a verdade sempre foi un conto... "A filosofía parece ocuparse só da verdade, pero quizás non diga máis que fantasías, e a literatura parece ocuparse só da fantasía, pero quizá diga a verdade." (Tabucci)

E porque as historias non son datos, se non relatos...

a nosa Sherezade  nos cativaba cada noite con fantasías ou verdades... 

Dándonos unha lección de humildade e humanidade, ríndose sobre todo dela mesma...

 Nese rexistro integral vital fora das aulas os nen@s comprenden as cousas,
 entenden as normas e os límites...

Por iso ir esquiar é tocar o ceo cos pés...

Que bonito é namorar ou deixarse idiotizar, como fixeron Franccesco e Aimor. Nós tamén conectamos ou namoramos da grandeza e beleza da natureza cuberta dun manto branco, da complicidade dos amig@s, da sensación de poder ou subidón entregad@s a paixón de deslizarse sobre esquís ou snowboard.

Como canta Sés dun xeito "inhumano"; subidón e poderío de forsa desatada 

"Eu quero bailar ao rítmo do que vive ilusionado..." 

Ahí vai o vídeo para compartir esas vivencias 

do mar a montaña na procura dun aquel sanador...

"E quero bailar ao ritmo 

Do que vive ilusionado 

E cabo do silenciado 

Cantar quero con paixón 

Coa querenza e coa emoción 

Da que non pretende nada 

Máis que seguir namorada 

Mentres quede corazón"

Temos que sacarnos o velo, desvelar ou deixar pasar a luz, a vida, a fantasía, a curiosidade, a verdadeira esencia de ensinar "a demanda"... Sigamos viaxando e iluionándonos!!